Życie
człowieka składa się z wielu etapów. Każdy z nich usiany jest przeróżnymi przeżyciami,
które w efekcie pozwalają na ukształtowanie się systemu wartości, jakimi dany człowiek
kieruje się w życiu.
Moje
życie i jego kolejne etapy ukształtowały mój system wartości jak się okazuje
ukierunkowany na wartości rodzinne i dobro rodzinne.
Od
lat wraz z rodzicami tworzę rodzinę zastępczą dla trojki dzieci mojej siostry, która
w wyniku choroby nie może się nimi opiekować. Dzieci traktuję jak rodzona matka
dlatego najbardziej cenię sobie bezpieczeństwo rodziny. Nie wyobrażam sobie
sytuacji w której nie mogłabym im takiego bezpieczeństwa zapewnić, a każda moja
decyzja uprzedzona jest myślami o dzieci, o które jestem gotowa walczyć „własną
piersią”. Są one częścią mojego życia i im poświęciłam jego ostatnie dziesięć
lat.
Gdybym
dalej miała ubierać moje życie w hasła "wartości", kolejnymi z nich byłyby
opiekuńczość i odpowiedzialność, nierozerwalnie związane z dziećmi wartości bez
których nie można stworzyć rodziny, która chce przygotować dzieci do dorosłego życia.
Odpowiedzialność w moim życiu była zawsze. Odkąd pamiętam liczyło się dla mnie słowo,
słowo, którego należy dotrzymać, czy to względem szkoły, rodziców, kolegów czy koleżanek.
Z wiekiem odpowiedzialność przybrała szerszy wymiar dotycząc moich życiowych wyborów,
czasem rezygnacji z własnych przyjemności co nie dla każdej młodej osoby stanowiłoby
łatwą rzecz. Nie wykluczam tego, że wiele nauczyła mnie przynależność do Związku
Harcerstwa Polskiego, który wpaja młodym ludziom najlepsze wartości i
przygotowuje do mądrej dorosłości i zaradności w życiu. Opiekuńczość z kolei przyszła
w momencie, kiedy pojawiło się w moim domu pierwsze dziecko. Początkowo może w
charakterze zabawy, z czasem przeradzając się w mądrą miłość.
Kolejną
bardzo ważną dla mnie wartością jaką określa M. Rokeach jest prawdziwa przyjaźń,
inaczej bliskie koleżeństwo.
Ideałem
jest dla mnie wieź jaką stworzyła moja babcia ze swoją przyjaciółką. Wieź która
przetrwała blisko 50 lat, o ile nie więcej, mało kto notuje w kalendarzu nowe
znajomości. To dla mnie wzór jaki stawiam sobie w relacji z moją przyjaciółką
Anetą. Przyjaźń to dla mnie pozytywna ucieczka od rzeczywistości. Księga, która
przyjmuje wszystko jak papier i nie pyta zbyt często "dlaczego?", a jeśli
już się jej zdarzy są to pytania trafne, pytania mądre. Niedawno obchodziłyśmy
dziesiątą rocznicę naszej przyjaźni. Gdyby ktoś mi dziesięć lat temu
powiedział, że list, który dostałam od niej zapoczątkuje taką fajną relację
między dwiema dziewczynkami, dziś już kobietami, nie uwierzyłabym. A jednak
jestem tu dziesięć lat później i uśmiecham się do swoich myśli, zwłaszcza do
jednej: „Mam przyjaciółkę.”
Do
mniej ważnych, ale nadal zajmujących istotne miejsce w moim systemie wartości
jest ta, którą M. Rokeach określa jako wartość instrumentalną, mianowicie
niezależność. Rozumiem ją w ten sposób, że jestem w stanie zapewnić samej sobie
dostatni byt, czyli warunki finansowe oraz spełnienie zawodowe, nie będąc
zależną od rodziców i innych ludzi. Nie muszę liczyć na pomoc innych, ale
chętnie jej udzielam, gdy pojawia się taka potrzeba.
Choć
jestem młoda liczy się dla mnie również poczucie dokonania, wniesienia trwałego
wkładu w świat. Upatruję go w poświęceniu się wychowaniu dzieci mojej siostry.
Trwałym wkładem jest to co przekazuję im od siebie, swoją mądrość życiową,
swoją zaradność, pokazuję jak można patrzeć na świat, ale nie mówię, że nie
istnieją też inne możliwości. Uczestniczę w ich życiu i jak potrafię zastępuję
im braki jakie zgotował im los. Szczerzę dmucham gdy się uderzą, wycieram łzy w
nadziei, że kiedyś usłyszę „dziękuję, że byłaś i że jesteś”.
Podsumowując,
powyżej wymienione wartości umieściłam na swojej drabinie poczynając od
najważniejszych do mniej ważnych, ale będących częścią mojego życia i aspiracji
jakie mną kierują w wyborach przed którymi staję każdego dnia.
