Nie wszystko co pozytywne jest...

Zawsze bronię się przed pisaniem w tym miejscu...i choć nie chciałam, ten blog stał się moją spowiedzią, dlatego też tak rzadko tu piszę, bo kto tak na prawdę lubi spowiedź z błędów, grzechów i innych ancymonskich...zachowań. Piszę tylko wtedy kiedy mogę dopisać kolejny element całej układanki, jaką jestem. Chociażby ostatnio zdałam sobie sprawę, że niekoniecznie dobrze wychodzi mi długie planowanie. Im więcej czasu poświęcam zaplanowaniu różnych rzeczy, tym gorszy tego efekt. A tak? A tak po prostu działam i albo wychodzi albo nie. 

A dziś doszłam do kolejnego wniosku, że nie znam ludzi na zdjęciach. Choć są mi bliscy, można by rzec, że przecież najbliżsi, ale mimo to patrzę i im dłużej nie ma ich przy mnie tym stają się mi obojętni. Zresztą ostatni rok sprawił, że w stosunku do wielu rzeczy przybrałam pozę obojętności.

Coraz częściej myślę sobie, że lepiej byłoby gdybym już się stąd zwinęła. Trzyma mnie tylko myśl, że przecież jak mogą się wychowywać beze mnie. Bałabym się tego, że mogłabym nie być istotną częścią ich świata, ale...spójrzmy prawdzie w oczy, czy tu jestem, czy mnie nie ma...one sobie poradzą. Ich życie się dopiero zaczyna, a ja nie muszę się temu poświęcać będąc najbliżej, z daleka też przecież można. No i przecież co z moim życiem...no w sumie nic z nim, bądź niewiele. Jestem sobie, sobie jestem. Wczoraj miałam więcej do napisania, dziś już ze mnie spłynęło. Już tego we mnie nie ma, wobec tego nie było to takie istotne. Szkoda, przecież lepiej byłoby się tym podzielić, chciałoby się napisać z kartkami tego pamiętnika...jakie kartki wgl...raczej z czymś co kartkę przypomina.

Dlatego wobec powyższego, a najbardziej tego, że moje planowanie okazuje się kompletnym fiaskiem i idiotyzmem, przepraszam wszystkich, którzy byli ostatnio na to narażeni.

Nie chce mi się już wierzyć w horoskopy.